بتن غیر قابل نفوذ یا به عبارت دقیق تر بتن مقاوم در برابر نفوذ آب، واژه‌ای است که برای توصیف بتنی استفاده می‌شود که دارای خصوصیت‌های ضدآب بودن و مقاومت در برابر تراوش آب است. این نوع بتن به طور عمده به منظور جلوگیری از نفوذ آب و مواد شیمیایی به داخل سازه‌ها بکار می‌رود و در محیط‌هایی که قرار گرفتن سازه در تماس مکرر با آب یا مواد شیمیایی حتمی است، بسیار مناسب است.

اصطلاح بتن غیر قابل نفوذ معمولاً به بتنی اطلاق می‌شود که دارای نسبت آب به سیمان کمی است و از مواد افزودنی خاصی برای افزایش مقاومت در برابر نفوذ آب استفاده می‌کند. این نوع بتن علاوه بر مقاومت در برابر نفوذ آب، معمولاً دارای مقاومت باربری مناسبی نیز است.بنابراین، استفاده از بتن غیر قابل نفوذ برای سازه‌هایی که در معرض آب و مواد شیمیایی هستند، بسیار حیاتی و مورد توجه است تا از آسیب دیدگی سازه‌ها جلوگیری شود و عمر مفید آن‌ها افزایش یابد.

آب بند کننده های ساختار بتن

برخی از آب بند کننده‌های متداول برای ساختار بتن عبارتند از:

1. ژل میکروسیلیس: این نوع آب بند کننده بتن حاوی ذرات میکروسیلیس است که خاصیت بهبود مشخصات مکانیکی بتن از جمله مقاومت فشاری آن را افزایش می‌دهد.
2. آب بند کننده ساختار بتن: این افزودنی آب بند و آب‌گریز کننده با خاصیت روان کننده است که کمک می‌کند آب و مواد دیگر به ساختار بتن نفوذ نکنند.
3. نانو پریما ژل: این افزودنی آب بند کننده بتن حاوی ذرات نانو و میکروسیلیس با خاصیت بهبود مشخصات مکانیکی بتن از جمله مقاومت فشاری آن استفاده می‌شود و از تکنولوژی نانو بهره می‌برد.

این نوع آب بند کننده‌ها می‌توانند به عنوان یک روش مؤثر برای بهبود عملکرد سازه‌های بتنی و افزایش مقاومت آن‌ها در برابر فشار ، نفوذ و خوردگی عمل کنند.

آب بند کننده آنی گیر

آب بند کننده‌های آنی گیر یک نوع ماده آب بندی هستند که برای اصلاح و پوشش نقاط نفوذ آب و نشتی در ساختمان‌ها و سازه‌ها استفاده می‌شوند. این مواد معمولاً به صورت اسپری یا رزینی بر روی سطح ساختمان یا زیر بتن اعمال می‌شوند و پس از تماس با آب، تبدیل به یک لایه مقاوم در برابر نفوذ آب می‌شوند. از این لایه محافظ، به عنوان مواد آب بندی در برابر نفوذ آب و حتی در مقابل آب با فشار، استفاده می‌شود.

آب بند کننده‌های آنی گیر دارای خصوصیات چسبندگی و پراکندگی مناسبی هستند که اجازه می‌دهند به خوبی در نقاط نشتی و نفوذ آب مانع قرار گیرند. این نوع آب بند کننده‌ها به دلیل توانایی آنان در ایجاد لایه محافظتی در برابر نفوذ آب، بسیار مفید هستند و در مواقعی که نیاز به اصلاح و پوشش نقاط نشتی و حتی در شرایط نشتی آب با فشار وجود دارد، از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند. از جمله مزایای این نوع آب بند کننده‌ها، می‌توان به قابلیت استفاده آسان، پراکندگی مناسب، مقاومت در برابر فشار آب و افزایش عمر مفید سازه اشاره کرد.

آب بند کننده های غشایی

ب‌بند کننده‌های غشایی به عنوان یکی از انواع مواد آب‌بندی در صنایع ساختمانی شناخته می‌شوند. در ادامه به مواردی از آب‌بندکننده‌های غشایی مختلف اشاره می‌شود:

1. آب‌بند کننده پلیمری ال.ای باند:

این نوع آب‌بند کننده محصولی است که بر اساس کوپلیمر استایرن اکرلیک تولید شده و برای ساخت پوشش‌های سیمانی آب‌بند و بتن‌های پلیمری استفاده می‌شود.

2. آب‌بند کننده غشایی سیلیکا باند:

این نوع آب‌بندکننده شامل ترکیبی از امولسیون‌های پلیمری و سیلیکا فیوم با کیفیت بالا است که مشخصات مکانیکی ملات را بهبود می‌بخشد و آب‌بندی مناسبی را ایجاد می‌کند.

3. پوشش دهنده آب‌بند پایه تار/گرم اجرا:

این نوع آب‌بندکننده گرماجرا بر پایه بیتومن مودیفای شده با پلیمر است که در برابر حلال‌های نفتی مقاوم می‌باشد.

4. پوشش دهنده آب‌بند پایه تار/سرد اجرا:

آب‌بندکننده تک‌جزئی سرد اجرا بر پایه بیتومن رابر مودیفای شده است که برای اجرای پوشش آب‌بند مقاوم و انعطاف‌پذیر مورد استفاده قرار می‌گیرد.

5. آب‌بند کننده نمای معماری مایع:

این نوع آب‌بندکننده نما، موادی است که از نظر آب‌ایزگاریزم و عدم تغییر رنگ برای پوشش نماها استفاده می‌شوند و دارای دوام و عدم تغییر رنگ در برابر عوامل مختلف محیطی می‌باشند.

آب بند کننده ی نفوذگر

آب بند کننده نفوذگر با کریستال ها یا مواد مینرالی مانند پودر سیمان، دارای میکروذرات فعال سیلیس است که برای ایجاد یک لایه آب بندی مؤثر و پایدار استفاده می‌شود. این نوع آب بند کننده نفوذگر معمولاً به صورت پودری ترکیب شده است و با تمامیت سطح زیر واحد از آب یا مواد مایع فشاری مانند بتن و ساختمان‌ها جلوگیری می‌کند. مزایای این نوع آب بند کننده شامل مقاومت بالا در برابر نفوذ آب، پایداری در مقابل شرایط محیطی و ایجاد یک لایه محافظتی قوی بر روی سطح مورد استفاده می‌باشد.

اهمیت آب‌بندی بتن در سازه‌ها بسیار زیاد است زیرا بتن به‌طور طبیعی خاصیت نفوذپذیری دارد و امکان آببندی مطلق دشوار است. در واقع، اگر حجم رطوبت وارد شده به بتن بتواند در سطحی که با هوا تماس دارد تبخیر شود بدون ایجاد هر گونه صدمه، این بتن را بتن آب بند معرفی می‌کنیم. بتن آب بند کیفیتی است که دارای تهویه مناسب و دمای کافی برای تبخیر آب وارد شده در سطح بیرونی است. این مهم است به ویژه در سازه‌های مخربی که با آب سر و کار دارند. برای حفظ و تحقق این ویژگی‌ها، لازم است همیشه دقت شود و مواردی مانند قطرات تعریق بر روی سطح بیرونی حتی در مکان‌هایی که از آب دور هستند، باید مدنظر قرار گیرند. این نکات عملی واقعی است که برای اطمینان از عملکرد مناسب سازه‌ها باید رعایت شوند.

آب بندی سازه های بتنی را می توان به دو نوع انجام داد:

در روش اول، آب‌بندی ساختار بتن در حین ساخت و استقرار بتن انجام می‌شود، که این روش اقتصادی‌ترین و بهترین روش محسوب می‌شود. با استفاده از مواد افزودنی مناسب مانند integral water proofing، طرح اختلاط بتن مصرفی اصلاح می‌شود و واتراستاپ در درزهای اجرایی قرار داده می‌شود. این افزودنی‌ها خاصیت روان‌کنندگی داشته و باعث کاهش نسبت آب به مواد سیمانی، افزایش سهولت متراکم‌سازی بتن، و کاهش نفوذپذیری می‌شوند.

این افزودنی‌ها با لغزان کردن سطوح داخلی لوله‌های مویینه درون بتن، از نفوذ آب از طریق خاصیت اسمزی نفوذپذیری بتن جلوگیری کرده و آب‌بندی مناسب را ایجاد می‌کنند. همچنین، افزودنی مناسب باید از نفوذ سولفات‌ها و املاح خورنده در بتن جلوگیری کند و یون کلر فعال موجود را غیرفعال کند. این افزودنی‌ها همچنین بهبود مقاومت فشاری و دوام بتن را افزایش می‌دهند و سیستم جامع آنها را در کل آب‌کیپ یا ناتراوا می‌نامند. جهت آب‌بندی بتن در حین ساخت، انجام دادن آب‌بند نمودن ساختار جسم بتن و آب‌بند نمودن سازه بتنی از جمله کارهای ضروری است.

اصلاح ساختار بتن

اصلاح ساختار بتن برای ایجاد آب‌بندی مطلوب شامل اقدامات و عوامل مختلفی می‌شود. این اقدامات شامل اصلاح منحنی دانه‌بندی و کنترل میزان ذرات ریزدانه، کاهش نسبت آب به سیمان، افزایش نرخ هیدراتاسیون سیمان، و دقت در مراحل اجرا از جمله جلوگیری از ایجاد درزهای اجرایی و کرموشدگی می‌باشد. همچنین، تمایل به ساخت سازه‌های بتنی غیر قابل نفوذ با ضخامت پایین به دلیل مشکلات نفوذپذیری است. برای این منظور، بهبود قوام و کارایی بتن با اضافه کردن مواد افزودنی شیمیایی آب‌بند و پودر سیلیکا فیوم ممکن است. همچنین، در زمان اختلاط بتن، کیفیت بتن آب‌کیپ باید با دقت مورد بررسی قرار گیرد و بتن باید به صورت کامل هیدراته شده و متخلخل نباشد. در نهایت، استفاده از افزودنی‌های آب‌بند کننده با خواصی مانند کاهش دهندگی آب و نفوذپذیری، خاصیت دفع آب، ضدآب بودن و جذب آب نداشتن اهمیت دارد. این اقدامات و افزودنی‌ها می‌توانند به تولید بتن با ویژگی‌های آب‌بندی بهتر کمک کنند.

سازه آب بند

استفاده از واتراستاپ‌های P.V.C. به دلیل ویژگی‌های خاصی که دارند، برای کنترل و مدیریت درزهای اجرائی و انبساطی بسیار مؤثر است. واتراستاپ‌ها از جنس P.V.C. تخت معمولاً به عنوان یک پوشش ضد آب در نقاط اتصالات مختلف استفاده می‌شوند. این جنس P.V.C. باعث محافظت از سطح بتن در مقابل نفوذ آب و جلوگیری از نشتی و نفوذ آب می‌شود.

از ویژگی‌های مهم واتراستاپ‌های P.V.C. این است که دارای انعطاف پذیری بالا بوده و قابلیت سازگاری با تغییرات دمایی و انبساط‌های بتن را دارا هستند. این ویژگی‌ها باعث می‌شود که واتراستاپ‌های P.V.C. مقاومت مناسبی در برابر شکستگی یا ترک خوردگی نشان دهند و از کیفیت و کارایی بالایی برخوردار باشند.

به طور کلی، استفاده از واتراستاپ‌های P.V.C. در اجراهای بتنی می‌تواند به بهبود آب‌بندی و جلوگیری از نشتی و نفوذ آب در نقاط مختلف سازه کمک کند. این روش، بهبودی اساسی در کیفیت و دوام سازه‌ها و ایجاد محیط‌های آب بندی موثر و پایدار فراهم می‌کند.

پس به طور کلی مواد آب‌بند کننده بتن یکی از عوامل مهم در ایجاد بتن با کیفیت و پایداری است. این مواد آب‌بند کننده به طور عمده برای افزایش مقاومت بتن در برابر نفوذ و جلوگیری از نشت آب به داخل سازه‌ها استفاده می‌شوند. در این مقاله، به معرفی و بررسی برخی از مواد آب‌بند کننده بتن و خصوصیات آنها خواهیم پرداخت.

غشاهای پلیمری

یکی از مواد آب‌بند کننده بتن، غشاهای پلیمری هستند که به طور طبیعی حاوی یا با اضافه کردن افزودنی‌های خاص، توانایی آب‌بندی بتن را افزایش می‌دهند. این غشاها معمولاً شامل مواد پلیمری مختلفی همچون اپوکسی، اکریلیک و پلی‌یورتان می‌باشند. این مواد دارای ویژگی‌های انعطاف‌پذیری و مقاومت بالا در برابر فشار آب هستند که با ایجاد یک لایه مخاطب مقاوم به ترک و نشتی بر روی سطح بتن، بتوانند از نفوذ آب جلوگیری کنند.مواد دیگری نیز برای آب‌بندی بتن استفاده می‌شوند که شامل افزودنی‌ها مانند سیلیکا فیوم، میکروسیلیکا و پلیمرهای اصلاح شده می‌باشند. این افزودنی‌ها به بتن خصوصیات آب‌بندی اضافی می‌دهند و می‌توانند بهبود قوام و مقاومت بتن در برابر نفوذ آب را ارتقا دهند.

همچنین، استفاده از مواد آب‌بند کننده بتن، نیاز به تراکم و توزیع مناسب ذرات بتن، کاهش نسبت آب به سیمان، افزایش نرخ هیدراتاسیون سیمان و دقت در مراحل اجرا شامل جلوگیری از ایجاد درزهای اجرایی و کرموشدگی را می‌طلبد.بنابراین، در انتخاب و استفاده از مواد آب‌بند کننده بتن، باید به خصوصیات آنها از جمله انعطاف‌پذیری، مقاومت به فشار آب، چسبندگی به سطوح بتن و اثرگذاری بر روی مقاومت و دوام بتن توجه داشته و انتخاب بهترین گزینه برای نیازهای خاص پروژه مربوطه انجام داد.